Πιστεύω ότι η φιλία του σκύλου προς τον άνθρωπο έχει αποδειχθεί μύριες φορές. Μπορεί να υπάρχουν ατυχήματα, αλλά είναι ατυχήματα, προερχόμενα συνήθως από ανθρώπινα λάθη.
Το ζητούμενο είναι, και αυτό χρειάζεται επιβεβαίωση, αν και ο άνθρωπος είναι ο καλύτερος φίλος του σκύλου. Γιατί μια φιλία είναι σχέση μεταξύ δυο ατόμων (τουλάχιστον). Σίγουρα η ζωοφιλία έχει αναπτυχθεί σε πολλές χώρες και μεγάλο βαθμό. Σίγουρα κάποια σκυλιά περνάνε… ανθρώπινη ζωή (όχι σκυλίσια). Υπερβολές και εξαιρέσεις υπάρχουν παντού και δεν είναι σωστό να βγάζουν γενικά συμπεράσματα από αυτές.
Ένα ζητούμενο είναι η ποιότητα της φιλίας. Σίγουρα σε μια φιλία όλοι κάτι κερδίζουν. Το σκυλί φαγητό, προστασία, αγάπη. Άνθρωπος παρέα, λιγότερο στρες, ευχάριστη ασχολία, λόγο για περπάτημα.
Η φιλία όμως πρέπει να είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό αλισβερίσι. Και ειδικά από την πλευρά του ανθρώπου (σκεπτόμενο και πνευματικό ον) θα πρέπει να εκδηλώνεται πηγαία και αυθόρμητα μέσα από τις υψηλές αξίες της ζωής (σεβασμός, αλτρουισμός, ενσυναίσθηση, ευσπλαχνία, συμπόνια κ.λ.π.).
Και αυτό το βλέπουμε στα παιδιά, που αυθόρμητα χτίζουν σχέσεις αγάπης με ένα ζωάκι, χωρίς υπολογισμούς. Χτίζουν φιλία μαζί τους γιατί έτσι αισθάνονται, έτσι τους βγαίνει. Το βλέπεις από τον τρόπο που λάμπει το προσωπάκι τους όταν χαϊδεύουν ένα σκυλί, όταν το αγκαλιάζουν, όταν το δίνουν ένα κομμάτι από το δικό τους σάντουιτς ή του βάζουν νερό να πιεί.
Ας ανοίξουμε αθώα (παιδικά) την καρδιά μας στα άλλα πλάσματα του θεού, και τότε σίγουρα είμαστε οι καλύτεροί τους φίλοι.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου