Ζώντας, μαθαίνοντας, μεγαλώνοντας σε μια άλλη χώρα συνειδητοποιώ πόσα όμορφα πράγματα πήρα από την παιδική και μετέπειτα ζωή μου. Μεγαλώνοντας σε μια οικογένεια καθόλου τυπική, με ασυνήθιστα οικογενειακά προβλήματα και γονείς απασχολημένους στο να τα βγάζουν πέρα και δεν εννοώ μόνο οικογενειακά, καμιά φορά και μη ανταποκρινόμενοι να θέσουν όρια, τώρα πια βλέπω πόσο τυχερή στάθηκα που μάθαινα από το παράδειγμά τους.
Ναι, δεν μου απαγόρευαν ιδιαίτερα πράγματα, κάποιες φορές σίγουρα, όμως γενικά με άφηναν να ζω μικρές καθημερινές χαρές, μου επέτρεπαν να βλέπω και να μαθαίνω, όχι να μου δείχνουν κι εκείνοι να πράττουν αντίθετα. Με έβαζαν στα δύσκολα, έμαθα για το θάνατο από μικρή ηλικία, μπήκα σε κοιμητήρια άπειρες φορές, ταξίδεψα χωρίς τους γονείς μου, πήγα κατασκήνωση, έπαιξα, κοιμήθηκα σε άλλα σπίτια, φορές που χανόμουν, ξεχνώντας να τηλεφωνήσω για ενημέρωση… αμέτρητα καρδιοχτύπια της αγαπημένης μου μανούλας. Όμως εκεί δίπλα μου πάντα δίπλα μου, στα θετικά μου και αρνητικά μου.
Υπέστη πολλές φορές άσχημη συμπεριφορά από τους συμμαθητές μου, γιατί ήμουν αδύνατη, γιατί είχα σγουρά μαλλιά, γιατί ο θάνατος είχε χτυπήσει την πόρτα μας, κι αυτό για τα μικρά ανέμελα παιδιά ήταν κάτι παράξενο, κάτι που τους επέτρεπε το χλευασμό, δεν τα αδικώ, αντίθετα τα λυπάμαι γιατί ως ενήλικες οι περισσότεροι έχουν κενά… μνήμης, συναισθημάτων, αρχών, συμπεριφορών και γενικά άτομα χωρίς μπέσα… οι γονείς μου δεν έρχονταν να παραπονεθούν, με άφηναν να τα βγάζω πέρα μόνη μου, κι ο κόσμος με αποκαλούσε “γλωσσού”, που είχα το θάρρος, μπορεί και το θράσος να υπερασπιστώ τον εαυτό μου και τα δικαιώματα μου, από μικρή ηλικία ακόμα.
Η μητέρα μου, δεν μου είπε σ’αγαπώ, είσαι όμορφη, μα μου έλεγε προχώρα σου έχω εμπιστοσύνη. Και για μένα αυτό ήταν το “σπρώξιμο” που χρειαζόμουν στη ζωή. Βλέποντας τη δύναμή της στην καθημερινότητα και στα άπειρα δύσκολα που την περίμεναν στην κάθε γωνία, έπαιρνα από κείνη. Δεν χρειαζόμουν λόγια, μα πράξεις. Δε χρειαζόμουν τιμωρούς, μα δασκάλους. Για μικρό παιδί ήμουν ασυνήθιστο, παράξενο, αντικείμενο σχολιασμού-συνήθως αρνητικού.
Παράξενες φιλίες με ηλικiωμένους, εκκεντρικούς, transexual, gay, ανθρώπους απλούς-του μεροκάματου, ανθρώπους της υψηλής- τάχα μου- κοινωνίας, φυλακισμένους, περιθωριοποιημένους, κακοποιημένους, ανθρώπους σε ιδρύματα, αθλητές, φοβισμένους, δασκάλους. Κάθε λογής ανθρώπους, καλούς και κακούς. Τους συναναστρεφόμουν όλους, τα ζούσα όλα και διάλεγα. Μάθαινα να αξιολογώ τους ανθρώπους ανάλογα με αυτό που ήταν στην ψυχή τους άσχετα με αυτό που οι άλλοι έλεγαν γι’αυτούς.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που μεγάλωσαν σε γυάλινα σπίτια και πέταγαν κοτρώνες μέσα από την τυποποιημένη καλοβολεμένη πραγματικότητά τους. Τους λυπάμαι γιατί αν δεν στάθηκαν αργότερα τυχεροί στο να ζήσουν πόνο και δυσκολία αργότερα στη ζωή τους, δεν κατάφεραν να ζήσουν τη ζωή με όλες τους τις αισθήσεις. Ζωή στην ασφάλεια είναι ζωή βολεμένη. Ας σηκώσει το χέρι του εκείνος που την θέλει.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου