Η ζωή μας μοιάζει συχνά με ένα ταγκό. Οι στιγμές της χαράς και της συντροφικότητας είναι οι γρήγοροι, οι δυναμικοί χοροί, ενώ οι μοναχικές στιγμές είναι οι αργοί, αβέβαιοι βήματα που πατάμε μόνοι μας. Όμως, ακόμα και στη μοναξιά, το ταγκό συνεχίζεται.
Μπορεί να φαίνεται δύσκολο και ίσως λυπηρό, αλλά η μοναξιά μας διδάσκει να χορέψουμε με τον εαυτό μας. Κάθε βήμα μας καλεί να γνωρίσουμε καλύτερα το εσωτερικό μας κόσμο, να συνδεθούμε με τα συναισθήματά μας, να αποδεχτούμε την αναπόφευκτη σιωπή. Η μοναξιά δεν είναι πάντα καταδίκη, αλλά μια ευκαιρία για να κρύψουμε τον ρυθμό μας και να χορέψουμε χωρίς φόβο των άλλων.
Σε κάθε μοναχική στιγμή, μπορούμε να επιλέξουμε τον ρυθμό μας, να αποφασίσουμε πόσο γρήγορα ή αργά θα προχωρήσουμε. Κι αν ακόμη η μουσική του κόσμου φαντάζει απόμακρη, η δική μας μουσική πάντα υπάρχει και μας οδηγεί. Η μοναξιά, όπως το ταγκό, δεν είναι μόνος χορός. Είναι μια συνάντηση με την πιο αυθεντική εκδοχή του εαυτού μας.
Η αληθινή δύναμη δεν έρχεται όταν χορεύουμε με άλλους, αλλά όταν μαθαίνουμε να χορεύουμε με τον εαυτό μας. Και σε αυτό το ταγκό, ο κάθε ρυθμός, όσο αργός και αν είναι, έχει την αξία του.
Το τάνγκο είναι ένας χορός γεμάτος πάθος, ένταση και συναίσθημα. Όμως, υπάρχει και μια άλλη πλευρά του, μια πιο ήρεμη, σχεδόν μελαγχολική, που αποτυπώνει την εμπειρία της μοναξιάς. Το τάνγκο των μοναχικών στιγμών είναι η χορευτική αναπαράσταση της μοναξιάς που δεν είναι πάντα βαρύς και σκοτεινός. Αντιθέτως, μπορεί να είναι γλυκός, σχεδόν εξαγνιστικός.
Φαντάσου τον εαυτό σου να χορεύεις σε έναν άδειο χορόδρομο. Ο ήχος του τάνγκο γεμίζει τον αέρα, ενώ οι κινήσεις σου, αργές και εσωτερικές, αφήνουν τον χρόνο να κυλά αργά. Δεν υπάρχει άλλος παρτενέρ. Είσαι μόνος, αλλά μέσα από κάθε βήμα, κάθε στροφή, η μοναξιά μεταμορφώνεται σε κάτι όμορφο, κάτι που σε αφήνει να αναπνεύσεις και να αποδεχτείς την αλήθεια σου.
Το τάνγκο αυτών των στιγμών είναι η συνάντηση με τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν χρειάζεται να μοιραστείς τον χορό με κάποιον άλλο για να τις νιώσεις ολοκληρωμένο. Κάθε κίνηση εκφράζει τις σιωπές που κρατάς για τον εαυτό σου, τους φόβους, τις επιθυμίες και τα όνειρα που δεν έχουν βρει ακόμα φωνή. Η μοναξιά δεν είναι πάντα εχθρός, αλλά μια προτροπή για ανακάλυψη.
Και κάπως έτσι, χορεύοντας το τάνγκο των μοναχικών στιγμών, γίνεσαι ο ίδιος ο χορός. Ένα παιχνίδι μεταξύ σκιάς και φως, πόνου και ελευθερίας, που οδηγεί σε μια πιο βαθιά κατανόηση του εαυτού σου.
Όταν χορεύεις μόνος, τελικά, δεν είσαι ποτέ μόνος. Έχεις την αγάπη σου, την αποδοχή σου, και την όμορφη δύναμη της μοναδικότητας που σε κάνει ξεχωριστό.
Δέσποινα Μπλάτζα
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου